keep you posted...

Lieve allemaal,

Ik heb van vele al gehoord dat mijn kaartjes zijn aangekomen, dat is mooi om te horen, en best snel al!

Drie weken geleden was het dan zover! Excuses voor de late blog, maar door de drukte is me dat er helemaal doorheen geschoten! We gingen naar Huruma!
Regen of niet, we gingen! Auto was geregeld, en eigenlijk was dat het enige wat moest gebeuren. Om 08:00 uur ging de wekker, en dat was vroeg na een late avonddienst. Hup bed uit, douchen, verzorgen en wachten op mijn partner in crime, Emanuel. Oooh dit is trouwens geen spelfout, want 'mijn' Immanuel waar jullie al die verhalen van hebben kunnen genieten, is buiten beeld.. Denk dat het zo wel soepel omschreven is. We hebben een mooie tijd gehad, maar helaas zijn we uit elkaar gegroeid. Voor iedereen die zich nu zorgen om mij maakt, dat is niet nodig. Ik vermaak me prima, heb ontzettend veel lieve vrienden zoals ik in mijn vorige blog al omschreef en genoeg te doen! :) Ik ben nog steeds ontzettend gelukkig :)!

Goed terug naar mijn verhaal, rond pak weg half 10 vertrokken Emanuel en ik lopend naar Nuru, een vriend van mij waar we in februari de safari bij hadden geboekt. We mochten zijn auto lenen. Na wat rond geslenterd te hebben vonden we dan eindelijk de plaats waar we moesten zijn.. Even kwam er een deja-vu naar mijn tijd met mijn ouders in Februari. Nuru vertelde ons namelijk dat de auto niet verzekerd was of wat voor 100 andere onnodige stickers er op de ruit moeten zitten, die zaten er niet... Tip: ontwijk de politie!! Om de een of andere reden stond er overal politie, misschien had dit te maken met de aanslag van de dag van te voren, toen was er een bom gegooid in een kerk in Arusha... Allemaal niet heel zorgelijk denk ik zo, maargoed extra politie controlen. En moesten wij nu net door die wijk rijden waar de aanslag was gepleegd, lucky us! Aan het einde van de dag hebben we geen boete gekregen, hebben we ff goed gedaan dacht ik zo! Nougoed, auto dus opgehaald, geld gehaald, snel ff wat eten in de stad en op naar de markt... Nu ben ik dus echt totaaaaal geen fan van de markt hier, en het duurde ook echt weer uren, maar het was het dan ook dubbel en dwars waard! We verlieten de markt met maar liefst 20 kg rijst, 1 kg suiker, 1 kg zout, 4 staven zeep, 5 liter kookolie, bananen, tomaten, komkomers, een aantal kilo aardappelen, mango's, uien, verschillende groenten en 2 zakjes knoflook... Geslaagd dacht ik dus..

Rond 12.30 vertrokken we eindelijk naar Huruma en het was een lange weg, super druk op de weg. Door de hevige regenval destijds ging niemand meer te voet (is in sommige gebieden ook echt niet te doen) dus extreme drukte. Om de een of andere reden, ik weet niet of dit door het trieste weer kwam of de vele huizen die ze langs, naast of zelfs op de vuilnisbelt bouwen, ik werd er gewoon weer verdrietig van. Voor Emanuel was het de eerste keer dat hij naar Huruma ging en hij was dan ook zichtbaar aangeslagen door alles wat hij zag. Emanuel heeft door heel tanzania gewoond, veel dingen gezien maar nog nooit zoiets... Ik denk dat ik ook nooit kan wennen aan deze situatie. Nougoed back to the story.

Eenmaal bij huruma aangekomen kwamen de paar kinderen die er die dag waren ons al begroeten en kwamen ze ons al snel helpen met het dragen van al het eten. De store was weer bijna leeg, wat uien en wortels lagen erin maar dat was alles... Gelukkig dat we ze dus vanalles hebben gebracht. We hebben met de kindjes gekletst, gespeeld en daarna werd het tijd voor de foto's plus stories. Hopelijk kunnen jullie die dalijk bijgevoegd vinden!
Er is helaas geen verbetering te zien bij Huruma. Daniel loopt na maanden nog steeds in het gips, er is nauwelijks eten, het dak is op een bepaald gedeelte ingestort, de geitenstal is omgevallen dus de geiten zitten nu in een kamer... Nougoed, het gaat niet goed.
Een week later ben ik terug gegaan samen met Emanuel en Leonie want Leonie had nog wat spulletjes die ze wilde geven zoals tandenborstels, jurkjes, springtouwen en ballonnen. We zijn deze dag achter de keiharde waarheid gekomen waarom het niet vooruit gaat met huruma. Met deze informatie heb ik besloten alleen en uitsluitend nog maar eten voor de kinderen te halen, dit is dan ook nog steeds hard nodig.

Kleine Joseph kwam even kijken toen we aankwamen, maar dat was alles, al snel was hij verdwenen. Ik maakte me zorgen want ik ken dit kleine knulletje door en door dus als er iets is merk ik dat meteen. Ik ging hem zoeken en zag hem op bed liggen in zijn kamer. Mijn hart brak, hij zweette zich dood en hij voelde warm aan. Ik twijfelde geen moment en vroeg hem naenda hospitali? waarop hij knikte. Emanuel starte de auto en we gingen naar het ziekenhuis, ofja naar een apotheker. Ik ken deze meneer goed en hij heeft hem gratis getest op malaria en medicatie gegeven. Kleine Joseph had een infectie in zijn keel en had malaria.. Gelukkig konden we hem helpen. Op de weg terug had Emanuel nog wat sap en koekjes gekocht voor hem en voor ons frisdrank. Terug bij Huruma ging het gelukkig al wat beter. We legde nog een keer uit hoe het met de medicijnen gaat en dan gingen wij weer terug naar de stad om snel wat te eten en ik weer te gaan werken. Hoe het nu met Joseph gaat weet ik niet zeker, maar aangezien we al vooruitgang zagen na de eerste keer het medicijnen ingenomen te hebben nemen we aan dat het beter gaat :).

Verder gaat het leven hier prima, met nog maar 7 weken voor de boeg belooft het nog een mooie tijd te worden. Ik heb een geweldige tijd gehad. Er zijn genoeg dingen gebeurd die ik nooit had verwacht toen ik terugkwam naar Tanzania. Ik heb zware besluiten gemaakt, maar ik ben er beter uitgekomen. Veel geleerd, maar misschien nog wel belangrijker, een heerlijk leven opgebouwd, met veel vrienden, mijn eigen dingetjes te doen en een geweldige baan. Ik heb een tijd geleden ook een baan kregen aangeboden bij hotels and lodges, dit is zeker nog iets waar ik over ga nadenken. Dit is dan ook een echte baan en geen training of wat dan ook. Een echte baan, een eigen salaris, een echte functie, maar dat betekend dan ook dat ik heel veel ga opgeven. Nougoed, ik zal het me nog wel allemaal gaan bedenken. Ondertussen heb ik nu ook een dag per week vrij gekregen, deze vul ik in door even de stad uit te gaan of lekker lui op bed te liggen met een filmpje. Zo ben ik samen met Emanuel naar mto wa mbu geweest een paar dagen, even de stad uit. Geloof me, dat was alles wat ik nodig had. Ik geniet nu extra van alle kleine dingen, mensen die voor me koken, met vrienden gezellig een fles konyagi kopen en zo de hele avond vullen, in de stad lopen, stoffen kopen, ontwerpen van eigen kleding, en soms ook uitgaan. Verder had ik afgelopen zaterdag een dag waar ik volop genoot. We brachten een klant van Climb Kili naar de luchthaven met mount meru en aursha achter ons in een prachtige zonsondergang, rode, oranje, gele, roze, paarse lucht... prachtig! Rechts van ons stond de machtige mount kilimanjaro, waar de sneeuw roze van kleurde door de zon... Ik voelde warmte van binnen, ik voelde me gelukkig... Op de terugweg mocht ik terug naar Arusha rijden, zo'n dikke 40 kilometer, maar we zijn heel aangekomen, en ik voelde me gelukkig en compleet.

Al bij al ben ik ontzettend gelukkig, vandaar dat ik misschien wat weinig blog en jullie met veel vragen laat zitten. Ik heb soms mijn dipjes, dat kan komen door wat er op dat moment gebeurd of doordat ik besef dat er ontzettend veel is gebeurd. Spijt heb ik niet, en ik zou zo de keuze weer maken, het heeft mijn ogen geopend en me iets beters gegeven dan ik dacht te hebben!

Heel veel liefs,

Iris