Lekker lekker, een afrikaanse kus!

Salama,

habari? sawa.

Ik had mezelf voorgenomen jullie nu 2 weken niet lastig te vallen met een blog, aangezien de vorige blog veeeel te lang was! Wat een klagers zijn jullie zeg, klagen als ik niks laat horen,en klagen als ik teveel laat horen, haha! Nee ik snap het helemaal, ik had ook geen zin om het allemaal nog eens na te lezen haha.

Allereerst vorige week donderdag, longido! Wat geweldig om weer terug te zijn in het altijd te warme longido (en nee dit heeft geen dubbele betekenis;)) Donderdagochtend ontving ik een smsje van mr paul, graduation is alleen voor de leerlingen niet voor ouders of andere buitenstaanders. Waarop ik dus antwoorde, dus we zijn niet welkom? Waarop hij weer logisch antwoorde, jullie zijn van harte welkom het start al in de ochtend en hopen te eindigen voor 12. Voel je thuis, jullie zijn welkom. De directeur verwacht ook dat jullie komen, goede reis! Nou alsnog vertrokken we dus naar Longido, een dik uurtje rijden kwamen we aan in de oase van de masai, de kilimanjaro op de achtergrond vaag te bewonderen en een temperatuurtje... pfioew! We liepen naar de school waar ze al aan het zingen waren, Grayson zag ons al dus hij zwaaide heel erg blij naar ons. We liepen naar het teachershouse om er de leraren te zien en de directeur natuurlijk. Ze vertelde ons dat ze nog niet waren begonnen maar op iets aan het wachten waren, toen rond 11.00 uur begonnen we dan. Eigenlijk vlak nadat wij waren aangekomen.. Waar zouden ze dan toch op gewacht hebben? Eerst was er nog wat verwarring of we er wel bij mochten zijn, toen werd ons verteld dat we het begin mochten zien, daarna maar ff het dorp in moesten gaan en na afloop terug te komen. De directeur dacht daar echter anders over. We moesten de hele graduation uitzitten, naast hem, we waren eregast!
Toen moest mr paul spreken, hij gaf daarna de microfoon aan Imma, waarop ik moest lachen want dit hadden we niet verwacht, maar what goes around comes back around ... Immanuel gaf de microfoon aan mij waarop ik weer een woordje mocht vertellen.. Oei... Sta je dan als stomme mzungu naast een headmister en je weet niks te zeggen. Met wat pijn en moeite heb ik toch nog wat moois kunnen vertellen. De ceremonie zelf was niet heel speciaal, er werd wat opgedragen door de leerlingen (in het swahili natuurlijk, iedereen lag dubbel van het lachen af en toe en ik snapte er de ballen van), er werden kleine showtjes opgevoerd door de leerlingen en 2 blinde jongens dragen een lied voor. Het mooie hieraan was dat ze de tekst in braille vast hadden en het dus 'lezend' opzongen, heel indrukwekkend!!
Na een uur of 3 werden de certificaten uitgedeeld. Dit waren certificaten voor beste in dit vak, beste in dat vak, beste in sport, etc etc.. Een jongen had minimaal 60% van alle certificaten, in nederland zou je je kapot schamen als je overal de beste in bent, hier werd iedereen gek als ze steeds weer zijn naam op noemde. Iedereen schreeuwde voluit, zongen voor hem, heel speciaal.
Daarna werd er nog een groepsfoto gemaakt samen met de form 6 students. Iris moest er ook bij, uiteindelijk ziet dat een beetje stom uit, één blank kopje tussen al die afrikanen haha! Foto wordt geupload!! Na de groepsfoto werd ik meegenomen door wat studenten die mij allemaal wilde zien en spreken, wat een schatten! Het voelt altijd als een grote familie, and I missed my longido family!
Daarna werden we uitgenodigd voor de lunch met de leraren, deze keer was ik er wel bij en niet spoorloos ;)..
We aten pilau, een rijstgerecht, ik vind dit normaal gesproken altijd erg lekker, maar deze pilau smaakte naar rook.. 3 pakjes sigaretten zijn er niks tegen!!
Na de late lunch moesten Immanuel en ik op gesprek komen bij de headmister, over de groepen van volgend jaar, het project en de normale dingen in het leven. Na dat gesprek stond ik nog eventjes met mijn grote vriend robert te praten, en toen was het echt tijd om te gaan. Ik vind het altijd toch wel een beetje sad om longido te verlaten. We dronken nog wat met mr paul bij een barretje want het duurde nog een uur voor het busje terug naar Arusha vertrok.

Afgelopen dinsdag zijn we naar huruma gegaan. Hans dropte ons bij kilombero, een kleine markt waar we 30 mango's, 30 mandarijnen en 5 ananassen kochten voor nog geen 5,- euro! We pakte de daladala richting morombo, konden ook via unga ltd gaan maar dan moesten we nog 4 km lopen. We zijn een keer eerder via morombo gereden maar ik wist de weg nog. Toen we aankwamen in Morombo kochten we wat water en liepen we met al dat fruit te slepen. Dit ging niet werken, we paken een pikipiki richting huruma. Die dingen leken me eerst toch wat eng, maar ach het valt wel mee joh, je vliegt af en toe eens de lucht in als je over een drempeltje gaat, de weg is niet geasfalteerd en je draagt geen helm, taking risks is a part of life hmm?
Aangekomen bij huruma zag ik dat er les werd gegeven in het schooltje, dat schooltje waar wij als alumni mee aan gebouwt hebben!! Wat super mooi, meteen ging ik een kijkje nemen. De deur werd meteen open gedaan en onze weesjes zaten in de les. Ze konden zichzelf voorstellen in het engels, ze zongen het volkslied, een ander lied over Tanzania, en lieten me spelletjes zien hoe ze engels leerde, zoals mother is cooking chappati in the kitchen. Er zaten in totaal 7 weesjes en 2 gastkindjes van uit de buurt. Onder die weesjes waren er onder andere, Joseph, Johnie en Flora (Eefjes kleine diva!) Na een dik half uur ging ik terug naar huruma, de kindjes bleven maar zingen, super schattig! Toen ik terug kwam in huruma wat gekletst met de meiden en Cherish gevoed. Cherish groeit echt als een malle en ze kan al lopen :) Gaat dus gelukkig goed met der :) Immanuel en ik zaten te praten met een van de jongens toen imma opeens iemand hoorde basketballen... Kon niks anders gebeuren dan dat imma mee ging doen natuurlijk. De kinderen wilde alles van hem leren, super schattig. Ondertussen was Joseph de hele tijd met mij gezellig aan het dollen. Opeens gaf Joseph me uit het niets een dikke zoen op de mond... Wat super schattig dacht ik als eerste. Hij bleef nog wat op mijn schoot zitten en we zaten nog wat te dollen, samen met Flora en een ander prinsesje. De twee meiden zaten constant gekke bekken te trekken dus ik deed lekker mee, toen ik mijn tong uitstak wilde Joseph me laten zien dat hij dat ook kon, op een andere manier dan wel. Hij maakte aparte gebaren die een kind van zijn leeftijd (3/4jaar) niet hoort te kennen. Ik schrok ervan maar moest er ook wel een beetje om lachen. Toen Imma erna vroeg bij de begeleidster vertelde ze dat hij alles, met nadruk op alles al weet op dat gebied. Arme Joseph, waarschijnlijk heeft hij al veel meegemaakt in zijn leven. Na een tijdje gaf hij me weer een dikke kus op mijn mond en erna zei die zoiets dat klonk als lekker lekker, haha!
Nadat we geholpen hadden met koken, deze keer geen darmen;) lunchten we samen met de kids en was het tijd om terug naar de stad te gaan.


Dan nog een klein verhaaltje. Gisterochtend toen ik opstond voelde ik me misselijk en had ik buikpijn. Met de gedachte dat het wel over zou gaan ging ik naar kantoor. Lucie gaf me op kantoor thee en een deegkoekje en toen werd het me toch misselijk. Ik kreeg het benauwd en rende constant naar de wc. Alex besloot dat ik beter naar huis kon gaan. Elias had mij heel erg lief naar huis gebracht en toen ik thuis kwam dronk ik een glas water. Ik ging op bed liggen maar kon niks slapen door de misselijkheid. Ik smste Immanuel die niet op kantoor was geweest die ochtend dat ik ziek in bed lag, waarop ik terug kreeg dat hij ook ziek thuis was. Ik dacht meteen dat we weer een voedselvergiftiging hadden opgelopen. Toen ik naar de wc ging en terug kwam met de emmer, die ik voor de zekerheid naast bed zetten gebeurde het. Aaaaiaiai, wat een drama. De rest van de dag heb ik niks meer gegeten of gedronken, ik droogde uit dus moest wat drinken, met veel moeite heb ik één glas water kunnne drinken. Gisteravond kwamen Hans en mam nog even kijken hoe het ging en ze maakte zich zorgen. Ik moest morgen maar naar het ziekenhuis gaan, voor malaria check up.
Gelukkig voelde ik me vanochtend alleen nog maar zwak, kwam vast doordat ik niks meer had gegeten. Verder gaat het gelukkig weer wat beter :) no worries in holland, no hurry in africa :)

Sommige hadden het al gelezen, maar we hadden een mooi dealtje gevonden, precision air bood vluchten aan van Dar Es Salaam naar Johannesburg voor 180 us dollar, goedkoop dus! Nu is de vraag, are we going to SA?
Nee :( als we alles bij elkaar optellen zijn we toch echt duur uit, en ons vorige tripje (van nog geen 2 weken geleden) was iets te duur uitgevallen, helaas maybe next time!


De kaarten zijn trouwens aangekomen?

Dat was het weer voor deze keer, hopelijk is die niet te lang voor jullie :)

Dikke kus en knuffels vanuit het WARME Tanzania :)

Liefs