I lived, I loved, I was here!

Hallo lieve allemaal,

Mijn allerlaatste blog voorlopig en eigenlijk heb ik nog veel te vertellen, mijn laatse weekend, mijn laatste week, het afscheid, de vlucht en het thuiskomen.. Ik zal dus niet kunnen beloven het kort te houden maar het is mijn laatste blog dus voor af te kicken is dat niet erg natuurlijk hihi! De meeste van jullie hebben me natuurlijk al gezien, gesprokken of verast, dus voor vele zal deze blog 'oud nieuws' zijn!

Mijn laatste weekend is anders gelopen dan gepland. Lake Eyasi en Lake Natron werden uiteindelijk mto wa mbu. Alweer? Ja alweer. We dachten dat we vanuit daar namelijk openbaar vervoer naar Lake Natron konden nemen maar dat was niet waar. Gestrand dus in mto wa mbu. Uiteindelijk zijn we naar Twiga camp gegaan waar we elke zomer met explore zitten, we hebben er gratis een kamer gekregen omdat we de eigenaar altijd groepen brengen en lekker in mto wa mbu wat dingetjes gedaan. Op zaterdag hebben we lekker gezwommen en nog even hallo tegen Jume onze gids van december gezegt. Op zondag zijn we terug gegaan naar Arusha. Dat was misschien wel het meest spannende van het hele weekend. We gingen met een daladala, het was een rit van 3,5 uur!!!! Op de heenreis was het een dikke 1,5 uur. Er werden enorm veel masai in de daladala gepropt, mijn knieschijven werden geplet door de stoel voor me, maargoed het was goedkoop haha! Op een gegeven moment zat een geit op mijn voeten en ik had dat niet in de gaten. Op een gegeven moment begon die geit te bewegen, ik sprong in de lucht van de schrik en iedereen lag natuurlijk dubbel.. Een mzungu bang voor een geit! Dat was echt het meest spannende van het hele weekend, de rest was het namelijk vooral relaxen.

Maandag was mijn allerlaatste stageweekje begonnen en we moesten nog een aantal dingetjes afronden, niet heel speciaal. Het was wel heel raar hoor, mijn laatste week. Het einde is in zicht, nu wordt het realiteit!
Mijn plan was om al begin deze week alles in te pakken, uitgebreid afscheid te nemen van zowel kantoor als thuis, alleen liep dat heel anders dan verwacht!
Rahma kwam thuis en wat had ik die lieve meid gemist! We hadden ook bezoek een tante en nichtje, zij bleven voor een aantal dagen. Samen heb ik met Rahma en Shariffa (dat nichtje) gekaart, spelletjes gespeelt, meidenpraat gehad, verhalen gedeeld en getut. Super leuke en lieve meiden! En wat valt het afscheid dan extra zwaar!

De laatste 2 dagen kwam Robert nog langs om tijd door te brengen met mij, wat een lieve vrienden heb ik hier toch! In Nederland ook hoor, maar daar kom ik nog op! We hebben gewinkelt, verhalen vertelt, rond gelopen door Arusha... Men wat ga ik alles toch missen.

Vrijdag was het dan zover. Het was goede vrijdag en dus was kantoor gesloten, wat onverwachts was, alle spullen lagen nog op kantoor en afscheid heb ik niet genomen van iedereen! Achja dat komt wel in juli, haha! Bij het 'laatste avondmaal' heb ik Hans nog een kaart gegeven helemaal geschreven in het Swahili en mam een mooi fotoboek, ze kuste het zelfs, zo dankbaar was ze het! En eigenlijk was het ook een moeilijk moment, vijf maanden in zo'n album, hoe snel en kostbaar de tijd is realiseer je je dan eventjes heel erg goed. Mam geloofde overigens niet dat de hele lap swahili die op de kaart stond door mij geschreven was, maar het was toch echt mijn handschrift alleen was mijn vertaler lieve amani!
Ik mocht uitslapen en ik denk dat dit een van de eerste keren in lange tijd was dat dat ook echt gebeurde. Al werd ik zingend wakker gebeld om 7 uur... Maargoed een Tanzaniaan kent geen tijd en dat werd nu alweer bewezen...
Nougoed na de laatste spulletjes ingepakt te hebben, een allerlaatste koude douche was het tijd om mijn kamertje uit te komen. Er was een enorm groot en uitgebreid ontbijt gemaakt en we zaten met zijn alle gezellig rond tafel. Daarna ging Shariffa nog eventjes mijn haartjes mooi maken en toen gingen Hans en ik eventjes naar de stad om wat laatste spulletjes op te halen op kantoor. Immanuel en ik bleven op kantoor en we gingen nog even gezellig lunchen. Heel verassend en rustig, varken bij Barcelona. Het was goede vrijdag, christenen eten dan geen vlees en moslims eten geen varken, wat een goed idee toch! Na een tijdje kwamen Amani en Japhari nog om afscheid te nemen. We gingen nog even naar de masaimarkt om souveniertjes te halen, liepen nog wat door de stad en namen langzaam afscheid van Japhari die terug naar huis ging. Deze lieve en bijzondere man met elk moment een glimlach ga ik toch wel enorm missen! Amani, Imma en ik liepen naar de daladala stand. Daar aangekomen namen we ook afscheid van Amani... Men, ik ben er echt niet goed in hoor, afscheid nemen. Amani is een echte broer/vriend voor mij! Asante Sana! We pakte daar de allerlaatste keer de daladala richting Sakina waar we bij Nuru de auto opgingen halen waar ik vanacht mee naar het vliegveld wordt gebracht. We hebben nog eventjes iets gedronken, gekletst en afscheid genomen. Het was ondertussen al een uur of 5 en de tijd voelde zo oneerlijk aan.. Imma en ik gooide de tank een beetje vol en reden door naar John, om ook van hem nog even afscheid te nemen. Nog wat gekletst, eventjes gezeten, en ook hier weer afscheid genomen van John en Diana. Daarna reden we richting Majengo waar we weer afscheid moesten nemen van Simon en Yonah en alweer kwamen wat tranen! Ik heb onwijs gelachen met Yonah, een ontzettende lieve vriend! Daarna was het dan echt tijd om door te gaan naar het vertrouwde Kitundu huis. De laatste keer voorlopig dat ik dit stuk zou rijden, de laatste keer dat ik mama, Claire, Rahma en zelfs dada en mami zou zien. Dit mooie huis was 5 maanden mijn thuis geweest, het zat niet altijd mee, maar wat heb ik een mooie tijd gehad. Ik weet niet zo goed hoe ik het het allerbeste kan omschrijven, maar het woord 'thuis' zit wel aardig dichtbij. Mijn laatste spulletjes ingepakt samen met Shariffa en Rahma en toen begonnen de tranen al langzaam te rollen. Alles was echt ingepakt, en eigenlijk wilde ik dat er nog 3 kasten stonden die ik kon inpakken, want nu was het echt tijd om te vertrekken. Rahma en ik liepen samen de keuken in waar mama en Imma op ons stonden te wachten. Nougoed, de afloop is duidelijk, niemand hield het meer droog. Claire lag te slapen, snapte ik niet echt, ze slaapt bijna nooit en als ik weg ga ligt ze te slapen. Nougoed, deze mzungu moet nu echt gaan. We reden weg van huis, ik bedankte mami en dada nog een keer en we reden de poort uit..
We zijn naar Skyway pub gegaan waar Hans op ons wachten, hij zag dat ik al behoorlijk wat tranen had gelaten dus hij vroeg me dan ook om het asjeblieft droog te houden want hij kan daar niet tegen. Nougoed, die poging gaan we dan maar wagen. We aten en dronken nog iets, Johnie kwam ook nog langs om afscheid te nemen en ook aan dit moment kwam een einde. We namen afscheid van Hans die toch wel tranen in zijn ogen kreeg, ik gelukkig niet, die zaten er bij namelijk al de hele tijd in. Hij sloot alles heel mooi af door te zeggen: Iris sooner or later, you will come here forever. In those five months you've made many friends, your family grew big and even Imma. It wont take long untill you are back here. You will always have a place to go since you know so many people, also our house will always be open for you. All you need is a planeticket and a visa, you wont have any worries for other stuffs. En daar heeft hij helemaal gelijk in. Ik krijg nog een dikke knuffel van mijn afrikaanse vader en dan is het echt daar, ik verlaat Kimotco.

We stappen in de auto en de tranen rollen, zoals ze volgens mij nog nooit hebben gerolt, ik haat dit! Onderweg probeert Immanuel mij nog een beetje te troosten, maar dat is tevergeefs. We rijden richting de stad als Hans mij opbelt, er zou een staking zijn op Nairobi airport en veel vluchten zijn vertraagd of vertrekken helemaal niet, dat was op het breaking news. Een beetje paniek sloeg toe, wat als ik nu vast zit in Nairobi? Wat als ik enorme vertraging hebt? Hans verteld me rustig te blijven en alles uit te zoeken als ik in de stad ben. Heel raar kwam ook de gedachte naar boven, misschien vliegt mijn vlucht van Kilimanjaro naar Nairobi dan wel helemaal niet, en blijf ik nog even, al is het maar voor even... We komen aan in Pepe, waar we onze laatste nacht zullen doorbrengen maar daar wisten ze niks van een staking. We rijden naar de stad om rond 22.00 uur nog ergens een computer op te zoeken. Op internet viel totaal niks te vinden over een staking en die stomme site van Jomo Kenyatta airport werkte ook niet echt mee. Op dat moment stopte het busje van precision air waar ik morgen mee naar Nairobi vlieg. Immanuel rent naar buiten en vraagt aan de chauffeur of hij ergens vanaf weet, maar ook hij weet nergens vanaf. Dan zal het wel niet denken we, en we geven het op, we zien het wel over een paar uur.

We rijden terug naar Pepe waar we nog wat kletsen en toch nog wat proberen te slapen. De wekker is gezet om 2.00 uur zodat we nog eventjes snel kunnen douchen. Om half 2 wordt ik wakker en ik zie dat Immanuel ook al wakker ligt, lang droog houden we het allebij dan niet meer. We gaan alsnog even snel douchen, laatste spulletjes omruimen en dan wordt de deur gesloten van onze kamer. We rijden weg uit Arusha, richting Moshi. We komen langs plaatsen waar dingen gebeurd zijn, verteld zijn of een heel verleden ligt. Binnen 30 minuten waren we al bij de luchthaven en besluiten nog even in de auto te blijven zitten. De incheckbalie is nog niet open namelijk. Na een tijdje moeten we er toch aan geloven en komen meerdere mensen aan. We gaan naar de ingang maar ook daar laten we de koffers achter en nemen nog eens afscheid in de auto, wat een hel dit! De incheckbalie is al een tijdje open en er staat een lange rij. Ik blijf nog buiten staan zolang het kan. Eerlijk is eerlijk natuurlijk, er komt een einde aan. Ik moet eraan geloven en loop naar binnen. De douane vraagt nog aan me of het wel gaat, heel eerlijk, ik voel me vreselijk! Maar ach, ik knik maar ja, alsof hun er nog iets aan kunnen doen. Ik check in en loop naar de douane om me uit te laten stempelen, dat papiertje ingevult, en alles klaar. Ondertussen staat Immanuel nog steeds buiten, we zwaaien, we lachen en huilen. Ik kom bij de douanebeambte, moet mijn paspoort laten zien, alle papieren voor mijn werkvergunning en dan scheurt hij mijn exitvisum door. Verbaasd kijk ik hem aan en hij antwoord lachend, karibuni. Karibuni? Waarom Karibuni? Ik krijg geen stempel niks, maar doordat mijn werkvergunning nog loopt tot 31 mei kan ik nog zovaak in en uitreizen dat ik dat zelf wil. Geen exit dus! De allerlaatste keer kijk ik om, zwaai nog eens, en begin opnieuw keihard te huilen.
Oke, nu wordt het wel allemaal heel erg zielig. De terugreis en het minst zielige gedeelte, het thuiskomen!

Hebben jullie er nog zin in? Nog even! Het is voorlopig ook de laatste hoor, dan mag dat toch?

Nougoed, aan het wachten op de boarding vroeg ik me af wat er zou gebeuren als ik niet in zou stappen, als ik niet ging boarden, of weer terug naar buiten liep. Naderhand heb ik namelijk gehoord dat Immanuel er nog een tijdje heeft gestaan in de hoop dat ik terugkwam. Totdat een beveiliger zei, Sorry maar ze komt niet meer terug. Uiteindelijk heb ik tcoh maar besloten om te gaan boarden, en eigenlijk heb ik nog een million dollar view gekregen. Onderweg naar Nairobi zaten we midden in de zonsopgang, we vlogen tussen aan de linkerkant Mount Meru, waar ik 5 maanden met bewondering naar heb gekeken, en recht Mount Kilimanjaro, met zijn besneeuwde toppen. Kleuren alsof het de lion king was, rood, oranje, geel, roze, paars, de wolken vormde aparte vormen en het was magisch gewoon! Dat dit het allemaal extra moeilijk maakte, achja dat vergeten we dan maar even.
Aangekomen in Nairobi wordt het eventjes relaxed lopen naar de volgende vlucht. Mooi optijd vertrekt mijn vlucht naar Amsterdam, met het voornemen 8,5 uur te gaan slapen aangezien dat er niet echt van is gekomen afgelopen nacht. Maar ach, laat ik nu weer het geluk hebben om naast een aparte man te zitten.
Die verhalen laat ik maar achterwegen want dit verhaal is al zo extreem lang! Om 16.10 komen we aan in Schiphol en dat betekend dat ik nog 45 minuten heb om mijn volgende vlucht te halen. Ondertussen had mama al 2x gebeld maar eigenlijk wist ik niet zeker of ik de vlucht wel ging halen, ik rende en rende maar en heb de vlucht op de minuut gehaald, de grondstewardess zei nog tegen me, nounou dat je dat hebt gehaald, je had echt maar een korte overstaptijd! Helemaal buitenadem stapte ik het vliegtuig in, en ook hier hield ik het niet droog. Aangekomen in Keulen, 15 minuten eerder dan verwacht, zocht ik nog tevergeefs een wc op, liet ik mijn bagage een aantal keer rondgaan, want pap en mam waren er vast en zeker nog niet. Uiteindelijk liep ik naar buiten en waren ze er echt niet. Toen zag ik ze aankomen lopen van ver met priscilla, ze deden nog een poging om het spanddoek uit te rollen en ik vloog iedereen in de armen. Onderweg in de auto gaf ik aan wat te eten en naar bed in te gaan, zo moe was ik. Eenmaal thuis aangekomen hing er een enorm spanddoek voren in de tuin, super leuk! Toen ik naar binnen liep stonden al mijn vrienden in de keuken, wat een enorme verrassing was aangezien ik totaal van niets wist!
Dat vroege slapen zat er niet in, en stiekem kon niemand me een betere verassing geven dan dit! Wat had ik iedereen gemist, en ook nu, je raadt het al, hield ik het niet droog. De laatste gingen om half 12 naar huis en wat was dat heerlijk, mijn eigen bedje, het voelde echt als een wolkje.

Ik denk niet dat ik kan vertellen wat het mooiste, speciaalste of raarste moment was tijdens mijn reis. Een ding weet ik zeker, ik heb nergens spijt van! I lived, I loved, I was here, zoals beyonce mooi zong!

Ondertussen ben ik alweer 5 weken thuis, echt optijd is deze blog dus niet, maar dat is het Afrikaanse wat is blijven hangen.
Over 3 weekjes zit ik nu in de geweldige stad Barcelona voor 5 dagen en over 8 weken ben ik nu weer thuis, in Longido! Voorlopig zal ik dus nog blijven schrijven!
Jullie zijn tot die tijd welkom om verhalen aan te komen horen, fotos te komen zien, voor diegene die dat nog niet hebben gedaan! En hopelijk komt deze zomer eindelijk een film, zodat jullie een beeld krijgen.

Ik wil iedereen hartstikke bedanken voor het 5 maanden lang volgen van mijn verhalen, het uitzitten van de soms veel te lange verhalen, de lieve/leuke reacties en natuurlijk het meeleven! Ik hoop dat ik jullie volgend jaar februari weer blij kan maken met verhalen over mijn half jarige stage, maar tot die tijd, er komt nog genoeg! DAnkjewel!

Heel erg veel liefs,